I’ve been doing this s..t for years

Ik moet het gewoon kwijt. Ik ben gedesillusioneerd. De afgelopen weken, maanden, jaren heb ik rond de tafel gezeten met CEO’s, managers, bestuurders, docenten van basis- en voortgezet onderwijs, de Onderwijsinspectie, ouders, leerlingen en kortgeleden was ik te gast op het Ministerie van Onderwijs Cultuur & Wetenschap. Passend Onderwijs, 21st Century Skills, formatieve toetsing, ICT-vaardig, de geweldige plannen met tablets en de toekomst van de gepersonaliseerd leren met de leerkracht als talent ontwikkelende coach. Online leermethodes, differentiatie in de klas, ouderbetrokkenheid, eigenaar zijn van het eigen leerproces, de 40-urige werkweek, aanpassing van de wet onderwijstijd, Onderwijs2032 en het hete hangijzer: waar begint en eindigt de zorg van de school en nog meer prachtige terminologieën, veel afkortingen en ideeën vlogen over de tafel, want ons onderwijs bereid onze kinderen voor op de toekomst.

En het enige wat mij de afgelopen week door het hoofd dreunt is dat ik er keer op keer weer achter kom dat scholen binnen de bestaande wet- en regelgeving best veel vrijheid hebben. Vrijheid over de inrichting van de schoolgebouwen en lokalen, vrijheid om cijfers af te schaffen, vrijheid om methodes af te schaffen, vrijheid om jaarklassen af te schaffen mits - en dat is in mijn beleving volledig terecht - alles goed onderbouwd is richting de Onderwijsinspectie en de leerdoelen, aan het eind van de rit, gehaald worden.

Begin jaren ’90 deed ik een pitch voor een startkapitaal om een bedrijf op te zetten dat websites wilde bouwen voor commerciële doeleinden. Ons idee werd volledig afgeschoten. Ik heb ondertussen een aardig aandeel gehad in de ontwikkeling van websites van A-merken. Ik ken ook redelijk veel bedrijven die er een flinke boterham mee verdienen. Rond hetzelfde tijdstip begon ik met begeleiden van automatiseren van bedrijfsprocessen en het ontwikkelen van databases. Ik was nog niet eens afgestudeerd. Een kleine 15 jaar geleden schreef ik mijn scriptie over het tijdperk waar we nu in zitten. Ik beschreef de mogelijkheden van het strategisch instrument ICT en nieuwe media voor onze maatschappij en dat het tot revoluties zou leiden. Mijn docenten vonden het ongeloofwaardig. We hebben onderhand de ‘Arabische Lente’ via Twitter en Facebook kunnen volgen, ‘Black Lives Matter’, Twitter blokkades in Turkije uit angst voor de macht van dit medium en de volksopstand waar het toe zou leiden. De trending topics en de hashtags zijn een begrip vandaag de dag, live vloggen op Facebook is common good en in de top van meest succesvolle bedrijven staan giganten als Kodak en de Free Record Shop allang niet meer. Alleen maar omdat ze niet mee zijn gegaan met de tijd en vast hebben gehouden aan hun oude bedrijfsmodel, verdienmodel en producten. Kranten die zich al jaren geen raad weten met teruglopende abonnees, omdat het nieuws sneller online staat. Dat onze kinderen niet beter weten dan dat het nieuws, de wereldgeschiedenis, alle info uit leerboeken en werkelijk alles wat je maar kunt bedenken (en nog veel en heel veel meer) on demand online staat. Dat mijn kinderen al jaren geen tv meer kijken, maar ervaringen uitwisselen over YouTubers die ze volgen, wanneer zij dat willen. En natuurlijk de Amerikaanse presidentsverkiezing die zich tot een real life soap voor het oog van de wereld heeft ontpopt door social media.

En beste mensen, dan valt mij de mond zo langzamerhand steeds wijder open, wanneer ik ICT als strategisch middel aankaart binnen welke organisatie dan ook, dat mensen nog steeds een discussie aangaan waarin we doel en middel moeten bespreken. Waar ze in de achteruit met de hakken in het zand gaan en moord en brand schreeuwen dat alles en iedereen anders moet gaan werken en dat het vooral een heel ingewikkeld, langdurig proces is. Ik ben dan geneigd om te zeggen: “Heb jij 2 minuten geleden pas je eerste mobieltje gekregen ofzo?”. Ik ben gedesillusioneerd, omdat mijn generatie, die de ontwikkeling van draaischijftelefoon tot de 24-uur-online-economie heeft meegemaakt nog steeds niet in staat lijkt om de impact van al deze ontwikkelingen te zien. Laat staan toe te passen. Wie de schoen past trekke hem aan, maar laten we volgende keer bespreken hoe we het gaan organiseren, want ik weet al vrij lang hoe je aan de achterkant ICT gebruikt om al die ‘veranderingen en mooie ideeën’ aan de voorkant vorm te geven. En ik weet zeker dat er niet zo veel verandert, behalve dat het gemakkelijker, efficiënter, goedkoper en leuker wordt. Vooral voor diegenen die het niet zien zitten. Believe I know, I’ve been doing this s..t for years. En als je de vrijheid hebt, wat let je?